Gówniane obyczaje Polaków

    Żeby nie było żadnych wątpliwości - jestem wielką fanką kotów, psów i wszelakiej żywioły umilającej nasze szare życie. Ale moja miłość nie obejmuje smrodliwych wydzielin obficie znaczących drogi przechadzek przemiłych futrzaków.  A zwierzaki spacerują na ogół pod bacznym okiem swoich kochających właścicieli.  I tego właśnie dotyczy problem.

    Z mojego balkonu rozciąga się widok na plac zabaw otoczony zewsząd trawnikami i chodnikami. Wczoraj wieczorem spędziłam dłuższą chwilę w swoim balkonowym ogródku, siłą rzeczy rzucając okiem na  świat poniżej.  Cóż zaobserwowałam?  

     Uroczy kudlaty york wykakał się pod blokiem naprzeciwko, bardzo zachęcany do tego przez swoją "pańcię".  Pani nie widziała nic nagannego w fakcie, że jej pies, nazwijmy to dosadnie, SRA komuś pod oknem. Taka kupina, niewielka przecież, czyż może komuś przeszkadzać? A ja wykonuję w pamięci mnożenie przez 365 i wychodzi mi spore wiadro gówna wyprodukowane rocznie tylko przez jednego małego pieska.

     Za chwilę następny zwierzak, tym razem jamnik, ciągnie pana na skos przez plac zabaw.  Podnosi nóżkę przy obudowie piaskownicy.  Pan karnie staje i patrzy z rozczuleniem, jak jego przyjaciel skrupulatnie obsikuje miejsce, gdzie jutro przyjdą się bawić małe dzieci. Brak wyobraźni, znieczulica czy kompletna głupota? Ale to i tak drobiazg w porównaniu z zeszłoroczną sytuacją, kiedy wymalowana panienka zatrzymała się z psem w pustej akurat piaskownicy, bo tam właśnie go przyparło. Żadna z kilkunastu mamuś zajmujących pobliskie ławki w żaden sposób nie zareagowała... Mnie dech zaparła nie tyle bezczelność panienki, co bierność rodzicielek, w końcu bezpośrednio zainteresowanych.  

     Nie wytrzymałam nerwowo, kiedy grupka wyrostków wyprowadziła sporego labradora na trawnik  obok huśtawki i drabinek. Pies został wręcz zmuszony do wypróżnienia się w tym miejscu, a poszło mu jak z betoniarki. Rzuciłam grubym słowem z wyżyn mojego obserwatorium. Młodziankowie odpowiedzieli mi równie spontanicznie, ale kamieniami nie rzucali. Odeszli. Wielka kupa pozostała, zamaskowana przez kępy trawy. Moja nieposkromiona imaginacja natychmiast podsunęła mi obraz dzieciaka wymazanego na brązowo po zabawie na tymże trawniku. Mam przynajmniej nadzieję, że to będzie potomek któregoś z wymienionych powyżej...

   Nie bez powodu okres roztopów nazywa się w Polsce "gównianą pogodą". Spod białej pierzynki wychodzą wtedy grube pokłady psich odchodów, ciągnące się wzdłuż wszystkich chodników.  Nawet w Rzeszowie, najczystszym mieście w Polsce, to widok powszechny. Z kolei latem przejście przez jakikolwiek polski trawnik przypomina przeprawę przez pole minowe i najczęściej kończy się myciem butów. O czym to świadczy? Po pierwsze o tym, że znaczna liczba właścicieli psów to ludzie bez odrobiny kultury osobistej, nie mówiąc o braku elementarnych zasad współżycia z innymi członkami społeczeństwa. Po drugie o kompletnej bezradności służb porządkowych, które świetnie sobie radzą tylko ze staruszką sprzedającą stokrotki pod dworcem. Czasem, śladem bohatera "Dnia świra", miałabym ochotę dać nauczkę takim chamidłom, może nie aż tak ekstremalnie, ale też dosadnie, na przykład wywalając im na wycieraczkę roczne "urobki" pupilów. Może coś by dotarło? 

     Ale nie. To ja bym została ukarana. Żyjemy w państwie bezprawia i to na własne życzenie. Kochamy się wręcz w łamaniu wszelkich przepisów. I nigdy nie będzie lepiej, bo nasza dziwaczna moralność nakazuje chronić wszelkiej maści pijaczyny, wandali, śmieciarzy, piratów drogowych, a piętnować tych, którzy próbują się im przeciwstawić. Każdy, kto wezwie policję czy straż miejską to przecież donosiciel, kapuś, agent KGB... Już lepiej żyć w szambie.